Chmielakowy Antałek 2017 - podsumowanie

Podczas  47. Chmielaków Krasnostawskich rozstrzygnięto przeprowadzany od 1983 roku Turniej Poetycki o ,,Chmielakowy Antałek”. Organizatorzy oczekiwali na wiersze o szeroko pojętej tematyce ludyczno-dionizyjskiej, związanej z chmielem, chmielarstwem i nie tylko.

Kilka lat temu jeden z jurorów pisał o tym literackim przedsięwzięciu Krasnostawskiego Domu Kultury w taki oto sposób: ,,Rola poezji jest taka, że powinna wzruszać, bawić i zahaczać o problemy tego świata. Ludyczność wysuwa na czoło rozrywkową funkcję tekstu. Ma on być zarówno intelektualną przygodą, jak i rodzajem zgrywy czy żartu”.

Fragment wypowiedzi jednego z tegorocznych jurorów Jana Henryka Cichosza brzmi następująco: ,,Dobrze się stało, że po rocznej przerwie Antałek powrócił na swoje miejsce, czego dowodem jest tegoroczna edycja tegoż jakże bardzo zasłużonego konkursu poetyckiego. Obecna edycja pozytywnie zaskoczyła jurorów różnorodnością literackich form, jak również dobrym poziomem nadesłanych prac. Wśród tegorocznych laureatów znaleźli się poeci, którzy niejednokrotnie byli nagradzani w innych znaczących konkursach poetyckich”.

Wielokrotnym laureatem tego poetyckiego turnieju był zamojski autor Krzysztof Konopa, który w wierszu z 1998 roku pisał:

               

                 już jednouche łby szlacheckie

                z gębą rozwartą wietrząc sprzeczkę

                szklą się jantarzą po ulicach

 

                czas wpiwowzięty uroczyście

                kleją się drzewom oczu liście

                i sen się trwoni

             

               pstrąg chmielu na dnie beczki przysnął

               rozpala świat szyszkową iskrą

               miasto jabłoni

 

W tym roku autorzy nadesłali 62 zestawy utworów czyli ponad 190 wierszy, fraszek, haiku, różnorodnej twórczości, próbującej się wpisać w ludyczno- dionizyjską refleksję o świecie.

Jury w składzie: Dorota Ryst, Jan Henryk Cichosz, Sławomir Płatek po przeanalizowaniu wszystkich utworów postanowiło przyznać następujące nagrody i wyróżnienia:

Pierwsza nagroda - Krzysztof Martwicki (Płońsk)

Dwie drugie nagrody ex aequo - Bożena Kaczorowska (Warszawa), Urszula Kopeć- Zaborniak (Cieszanów).

Wyróżnienia otrzymali: Grzegorz Raputa, Marcelina Koncewicz, Tadeusz Dejnecki, Joanna Żołądek.

 

 

 

I Nagroda Turnieju Poetyckiego o „Chmielakowy Antałek”

Chmielaki Krasnostawskie’ 2017

Krzysztof Martwicki

 

kiedyś

 

pamiętasz kiedyś

nasz wóz papuszył

czerwono i przygodowo

krasił zszarzały od furmanek

placyk gospody ,,Pod Łabędziem”

malowany ptak

 

zwykle pustawy i ospały

w targowe poniedziałki

„Łabuńdź” jak mawiano

pełen stałych pasażerów titanic

wypływał gdzieś w nas

na szerokie wody

 

przygodni chętnie się przysiadali

bośmy wesele robili z byle czego

z piany piwnej na blacie karnawał

albo fikołki w bańce mydlanej

jak to wędrowni kuglarze

przy naszym stoliku

był wtedy cały świat i nic

i sunęliśmy wszyscy

po morzach i oceanach

aż po dna statków w butelce

a łabędził się w nas śpiew

wszetecznił łkał i łgał jak z nut

 

powiedz w tamten poniedziałek

kiedy zatonęliśmy

to była środa prawda   

i słynna szósta w południe

no powiedz

 

 

nie będzie dawane na zeszyt

 

pamiętasz

kartka na drzwiach                                                                  

oznajmiła co następuje

 

w okresie letnim

gdy jest możliwość zarobienia

na przykład w lesie

nie będzie dawane na zeszyt

 

patrzyliśmy na nią

oczami jak denka butelek

podobno tak samo

oglądano koniec świata

 

po chwili

jeden z podmiotów lirycznych

machnął ręką

że nie ma już kurwa po co żyć

 

do dziś zachodzę w głowę

czy to byłeś ty czy ja

 

zadanie na resztę życia

 

ostatnie łzy wypłakać

i zacząć tańczyć

 

mimo wszystko

tańczyć

 

i żyć

 

II Nagroda Turnieju Poetyckiego o „Chmielakowy Antałek”

Chmielaki Krasnostawskie’2017

Bożena Kaczorowska

 

Jakby biały welon transwestyty

 

Nad głowami nocy złoty jeż,

księżyc w włosy się wtopił jak wianek,

nie wiedzieli – czy noc to, czy wiersz –

Tadeusz Gajcy  - „ Czarne koła”

 

 

 

Przed nami dworzec i absolutnie niezanana przyszłość

Po drodze szpaler antałków z Biedronki i poddaliśmy się

urokowi beztroskiego bożka piwa, który pomieszał

nam wszystkim języki.

 

Rozłożył nas upał i ogromny szpon korzenia,

który wyrośl przed nami ( jak spod ziemi).

Chcieliśmy wstać, ale niebo gwieździste nad nami…

spytał: co tutaj robicie?

 

Po południu znów siedzieliśmy na dworcu

i łowiliśmy pociągi w kierunku morza.

A one niczym szybkie i ciężkie wielo-ryby

umykały nam jakimś psim swędem.

 

Wieczorem przez dworzec przebiegło coś… jakby

biały welon transwestyty. A spod nogawek spodni

błysneły czarne Pumy. Kręcą się tu jacyś,

nie z tej ziemi…

 

Wenus czterdzieści cztery

 

Z dedykacją dla Tomka, który

wciąż czeka na mój sen.

 

 

Siedzimy paczką w „Beczce Chmielu”.

Antałek chłodzi się, warzą się słowa.

Za szybą lato odsłania wdzięki.

Kobiety w mini, mężczyźni także

sobie nie żałują. Maszerują po ulicy tatuaże;

dzikie wilki mijają (ramię w ramię) uskrzydlone

orły i motyle. Po szyjach pełzną tarantule i skorpiony

Wiją się wodne węże w zakolu podbrzusza.

 

Lato

jest okazją ekshibicjonizmu tłumu.

Ujawnia całą tą dziarownię, podkreśla bicepsy,

rzeźbiony w pocie czoła kaloryfer.

 

Śniłeś mi się tej nocy.  W gorącym rytmie samby wirowały

spocone ciała. Kiedy mnie pytasz, mówię, że niczego

nie pamiętam …  - Niech ten ogień spokojnie jeszcze śpi.

W „ Beczce Chmielu”, na serwetce, naszkicuję jutro

Wenus z Milo. Wyjdzie z piany twego kufla.

Opowie mój sen.

 

 

Pies na baby

W największej głębi ziemi

okruch żywiołu

atom potopu

kropla

A. Kamieńska,  - „Kropla”

 

W kawiarnianym ogródku karmisz mnie

piwną ambrozją. Piana wylewa się z kufla.

Piję ją duszkiem. Z ulicy dolatują nas

beztroskie: śmichy chichy.

 

Chodnikiem idzie blondynka ocięta

krótko na chłopaka. Jej cienkie szpilki

wwiercają się w wyobraźnię mężczyzn

a wycięty w serek tiszert podkreśla

obfitą trójkę. Ma długie (do nieba) nogi.

 

Każdy się oblizuje, choć nikt nie pije

teraz piwa. Biegniesz za nią wzrokiem

jak jakiś pies na baby. Jestem w kropce,

więc dla niepoznaki stawiam

przecinek (,) w tym miejscu.

 

 II Nagroda Turnieju Poetyckiego o „Chmielakowy Antałek”

Chmielaki Krasnostawskie’2017

Urszula Kopeć – Zaborniak

 

 

Uśpiona  szyszka

Prowokuje grę kropli

Zwycięstwo łączy

 

Pnące łodygi

Zaplątane w ptaki

Trącają niebo

 

Metry z chmielu

Podpórką szczypią błękit

Zatopią myśli