„Ja Cię kocham, a Ty pisz!” rozstrzygnięty po raz 10.

Dnia 11 lutego rozstrzygnięto dziesiątą edycję organizowanego przez Krasnostawski Dom Kultury Konkursu Twórczości Miłosnej „Ja Cię Kocham, a Ty pisz!” im. Mariusza Kargula. Uroczysty finał odbył się w Sali Konferencyjnej KDK.

Komisja konkursowa w składzie: Dorota Ryst (przewodnicząca, poetka, laureatka konkursu „JCKATP!” w 2013 r.), Aleksandra Nizioł (dziennikarka, korektorka), Jan Henryk Cichosz (poeta, regionalista) wybrała zwycięzców w dwóch kategoriach „dorośli” i „do lat 18”. Wśród dorosłych pierwszą nagrodę zdobyła autorka o godle Point of view – Anna Piliszewska. Drugim miejscem uhonorowano Agnieszkę Marek (godło Szarak), trzecim zaś Piotra Zemanka (PHENIX). Wyróżnieni zostali: Paweł Podlipniak (Wyjątkowo zimna zima), Mariusz Cezary Kosmala (To), Katarzyna Kowalewska (Fado), Małgorzata Borzeszkowska (Kalafonia). W kategorii „do lat 18” przyznano dwie nagrody ex aequo dla zestawów opatrzonych godłami: Drizzt – Maciej Bujanowicz, Hybdzideb – Maria Burzyńska. Wszyscy otrzymali nagrody pieniężne ufundowane przez Krasnostawski Dom Kultury. Laureatów wyłoniono po przeczytaniu 245 zestawów nadesłanych na Konkurs (w tym 125 zestawów w kategorii ,,do lat 18” i 120 zestawów w kategorii ,,dorośli”) o łącznej wadze (co z uśmiechem zauważyło Jury) 6,116 kg.

 

Przed ogłoszeniem werdyktu i wręczeniem nagród, organizatorzy podsumowali poprzednie edycje Konkursu. Dyrektor KDK Damian Kozyrski witając gości podziękował Stanisławowi Kliszczowi, który koordynuje „JCKATP!” od jego początków oraz podkreślił rolę, jaką odegrał w jego tworzeniu Mariusz Kargul – nieżyjący już pomysłodawca i patron imprezy.  Następnie prowadzący spotkanie odczytał tekst Kargula „Z miłości do twórczości”, traktujący o genezie Konkursu.  Kolejne ważne postacie związane z konkursem zostały przybliżone w prezentacji „Od źródeł do tu i teraz, czyli jak się zmieniał literacki turniej” przygotowanej przez Aleksandrę Nizioł. Była to okazja do powspominania wizyt w Krasnymstawie: Andrzeja Stasiuka, Magdaleny Jankowskiej, Angeliki Kuźniak, Macieja Malickiego, Zbigniewa Dmitrocy czy Mirki Szychowiak. Przybliżono również dalsze poczynania laureatów konkursu (Macieja Topolskiego, Marzeny Podkościelnej Judyty Bednarczyk, Weroniki Granosik ), o których dzięki Aleksandrze Nizioł szerzej będzie można przeczytać w najnowszym numerze „Zamojskiego Kwartalnika Kulturalnego” - jednego z patronów medialnych imprezy. Podczas finału wspomniano nagrodzonych, którzy odeszli od nas niedawno m.in. związanych z Krasnymstawem Arkadiusza Sanna i Rajmunda Schulza.

Oprócz sylwetek poetów, zaprezentowano także ich twórczość. W części wydarzenia zatytułowanej „10 x miłość” najlepsze utwory z lat ubiegłych (ze zgłoszonych na Konkurs) przedstawiły osoby związane z Krasnostawskim Domem Kultury m.in. Danuta Perestaj, Wiktoria Luchowska, Piotr Jaworski, Kacper Fidecki, Jacek Dzik i Marzena Morylowska.

Następnie głos oddano jednemu z tegorocznych nagrodzonych Maciejowi Bujanowiczowi z Radomia. Przedstawił on utwory ze swojego tomiku „Synkretyzm nocy” oraz podkreślił rolę poezji w swoim życiu.

Po tym wszystkim przyszedł czas na refleksje uczestników, jury i przyjaciół konkursu. Zgodnie stwierdzono, że miłość jest jednym z najbardziej wyeksploatowanych tematów w poezji i wielką sztuką jest o niej pisać, nie popadając w banał.

Konkurs w superlatywach podsumował obecny na rozstrzygnięciu Dyrektor Wojewódzkiego Ośrodka Kultury w Lublinie – dr Artur Sępoch, zapowiadając wsparcie i ścisłą współpracę przy jego organizacji w następnych latach.

Zwieńczeniem wieczoru był koncert Marity Albán Juárez & Pawła Kaczmarczyka w ramach festiwalu „Jazz z Wami”. Wysłuchaliśmy zarówno łagodnej bossa novy, jak i temperamentnego bolera ujętego w jazzowe ramy. Klimat, jaki stworzyli muzycy - zawieszony gdzieś pomiędzy nostalgią a uśmiechem, okazał się doskonałym uzupełnieniem hasła „10 x miłość i inne sprawy niepoliczalne…” promującego X Konkurs Twórczości Miłosnej „Ja Cię Kocham, a Ty pisz!” im. Mariusza Kargula.

POBIERZ PROTOKÓŁ

NAGRODZONE WIERSZE:

LAUREATKA X KONKURSU TWÓRCZOŚCI MIŁOSNEJ

„JA CIĘ KOCHAM, A TY PISZ!” ‘2017

 

Anna Piliszewska

I Nagroda

 

               

gorycz grejpfrutów

                                                   

                                           podług obrazu W altanie A Gierymskiego

 

wije się zdarta

skórka – jak oranżowa żmija. Mówisz: masz pełne

usta, gorycz między palcami. altany

nie dają cienia.

 

lato grzechocze w strąkach

grochodrzewów. wiotczeją

włochate łodygi roślin. ślina zasycha

w gardle, gdy tak stąpasz chrzęszcząco

żwirowaną aleją, chwiejąc mgłą

parasolek i paryską koronką – przykucają anioły

w krynolinach niebieskich. gubisz cień

i mitenkę. i zgaduję – to znak:

 

i naraz drzwi uchylone: drży

biały sekretarzyk na spoconych, wygiętych

tygrysich łapach. lipiec kapie krwią

wosku z dwóch mosiężnych

lichtarzy. czuję

 

potem, gdy wracam, zapach twych perskich

kotów; smak różowej

podwiązki pomiędzy zębami.

 

jasnowidzenie

                                                   

                                           podług obrazu Varmeera  Ważąca perły

 

pochwalony niech będzie Bóg, co stworzył owoce

morza, morze i perły. błogosławił nam, mężu,

gdy składałeś przysięgę.

 

wciąż nam sprzyja, pilnuje

czas, pomnaża dobrobyt, On to sprawił, że czuję

ruch i czułość pod sercem: z jego woli dojrzewa

 

syn – mój sen go kołysze. dar ten, godzien królowych, białą perłą jest

we mnie  - słuchaj ciała, dotykaj. On spogląda

 

z wysoka przez welony obłoku – to dlatego

nim zdejmiesz

z moich oddanych ramion tę salopę błękitną, pilnie

czynię znak krzyża,

 

ważę gesty, powietrze – czczę twój cień

pochylony każdej nocy nade mną. dźwigam

szepty i barwy, i jakże słodki ciężar

rodowego pierścienia.

 

to będzie późnym latem – wśród bieluśkich pieluszek

słyszę jak klejnot kwili: dłoń wyciągam i pieszczę

małe stopy  - jak perły

 

w chwili jasnowidzenia. 

 

krótka miłość w Witebski

                                                   

                                           podług obrazu Old Vitebsk pędzla L. Afremova

 

Dźwina dotyka brzegów, łyka żagwie

słoneczne, fale lekko unoszą garście drobnych

srebrników. cynamonowym ciałom

nie śni się szron i lód.

 

oto jesteśmy niczym

kochankowie Degasa – opstrzeni cętkami światła. język

ciepłego wiatru zlizuje ze skóry sól. i pulsują

pod taflą metaliczne rozbłyski.

 

mewy krzyczą,

że lato. woda pachnie rybami; w wynajęte pokoje

poniesiemy ten zapach – tym zapachem przeniknie

hotelowa pościel. znajdziesz go

 

w sobie, we mnie,

gdy rozepniesz sukienkę. być może go zapamiętasz,

choć ukradkiem sprawdziłeś spakowane walizki, myślami

jesteś w podróży, choć jeszcze

 

kawior i wino. niecierpliwie rozrywasz

haftki, srebrne klamerki. lecz rachujesz

godziny. jutro

 

służba wyniesie zapomniane przedmioty,

pomięte prześcieradła pilnie sprawdzi pod światło,

wywietrzy pokoje…

 

LAUREATKA X KONKURSU TWÓRCZOŚCI MIŁOSNEJ

„JA CIĘ KOCHAM, A TY PISZ!” ‘2017

II Nagroda

 

Agnieszka Marek

 

               

 

                Przymiarki

 

,, Bóg jest Wielką Rozłąką,

więc toną w nim wszystkie

nasze małe na wieczność rozstania.”

/Anna Kamieńska/

 

 

 

Tyle razy odchodziliśmy od siebie.

Jak nitka od kłębka, pestki od owoców.

Wszystko bladło, tępiło się.

Zachody słońca stawały się zwyczajną

zapowiedzią końca dnia.

Brakowało miejsca na romantyczne myśli.

Wtedy klękam i sama nie wiem,

czy bardziej z nadzieją, czy może jednak z rozpaczy.

 

A potem wstawał dzień i my jeszcze raz.

Nagle znów pełni po brzegi, rozjaśnieni.

Więc kiedy przyjdzie nam rozstać się ostatecznie

(ty będziesz tam, ja tutaj, a może na odwrót),

niech jedno z nas zwyczajnie stanie się światłem.

Pociesza z góry srebrnym mrugnięciem powiek.

 

Wstęp, bez zakończenia

 

 

,, Znowu lato przeszywa mnie na wylot (…)”

/Anna Kamieńska/

 

 

 

Zaczyna się od obserwacji zakochanych jaskółek. Stoimy wbici

w ziemię i w świt. Czuję zapach i wiem, że boisz się tych samych

myśli. Ale to co tylko jaśmin, poranek i chłodne rozpoczęcie dnia.

 

A jednak roztapiam się , gdy widzę szybkie kształty na niebie.

Myślę o lekkiej wysmukłości talii (pasowałaby do twoich

rąk), o sukienkach, których ze mnie nie zdejmiesz. Później wolno

 

odwracam głowę i widzę umykanie – wzroku, co przecież chce

powrócić. Wtedy mamy w uszach ten sam dźwięk.  Jaskółki nie pozwalają,

żebyśmy zapomnieli. O sobie, zbyt ciepłych wersach, świcie, który

 

do wieczora stanie się wspomnieniem. Dlatego może kiedyś podejdę

bliżej.  Po to, by złamać zagadkę, wreszcie nas odnaleźć.

 

Wszystko

 

A poza tym nic. Tylko krótka chwila. Jego skupiony wzrok,

gdy zobaczy pociąg u wylotu torów. I poszukiwania

czyjegoś uśmiechu za szybą. Moment koncentracji tuż przed

 

wejściem. Jakieś ,, Mind your head” – jak błysk, by odnaleźć

bezpieczny czas. A poza tym nic. Tylko minuty zaciskania

warg, splatania dłoni. Oczekiwanie na nieznaną stację za oknem.

 

Ten galop w myślach ( bo przecież nie w sercu – nie ten rocznik)

i szybkie przełykanie śliny. A poza tym nic. Może niecierpliwe

otwieranie drzwi. Zaraz później ramion i  - żeby było do pary –

 

ust. Ktoś jeszcze staromodnie odgwiżdże odjazd. Coś się spełni.

 

LAUREAT X KONKURSU TWÓRCZOŚCI MIŁOSNEJ

„JA CIĘ KOCHAM, A TY PISZ!” ‘2017

III Nagroda

                                                                  

Piotr Zemanek

 

 

 

 

 

  Faros

 

ogromne wody rozdzielają kontynenty zagłębione pod skórą. zbliżasz je

odwracając ziemię w przeciwną stronę. zatapiając brzegi przepływem

słów. zawładnęłaś ich sensem. jesteś zanurzona w wierszu. we mnie

 

wszystko staje się półpłynne. nęcone wilgocią w zacienionych zatokach

ciała. zapalasz latarnie. będą zwodzić mosty i niecierpliwych żeglarzy.

jeśli mnie nie zatrzymasz. okręty podpłyną do gardła. zablokują port.

 

widzisz ich postrzępione żagle. pękające wręgi i nieszczelne grodzie.

wyciągasz dłonie po próchno. kładziesz na piersi. próbujesz mnie ocalić.

 

czy chcesz zaznać słonej wody. butwiejących przystani. patrzeć jak fale

rozbijają zmurszałe falochrony. podmywają brzegi. porywają łodzie.

 

Syzyf

 

podnieś. wesprzyj mnie ułomnego. z moim kalectwem tworzenia

zjaw o piękniejszych od snu kształtach. niedoskonałością słowa.

brakiem winy (usprawiedliwiającej kamień). brakiem cielesności.

 

z moim garbem usypanym z ziemi odległej. którą przemierzam.

ciężarem głazu rosnącego w czaszce. przetacza się przeze mnie.

przez żywe ciało. pozostawiając ścieżkę. ostre ślady. odłamki.

 

jesteś kobietą której nie uniosę. moim kamieniem. nie wejdziemy

na szczyt. jest tylko ta chwila na skale. jak chusta Weroniki.

nie mogę jej zatrzymać. obarczyć uciążliwym bytem. wystarczy

że uniewinniasz mój trud. nieudolne wznoszenie się. opadanie.

 

moje ciało niedoskonałe czynisz idealnym. opatrujesz skórą.

zdejmujesz ją nagą z siebie. przykrywasz rany i blizny. potem

opakowujesz kamień jej białym pergaminem. żeby nie kaleczył.

 

LAUREAT X KONKURSU TWÓRCZOŚCI MIŁOSNEJ

„JA CIĘ KOCHAM, A TY PISZ!” ‘2017

Nagroda główna – kategoria młodzież

 

 

                                                                                                         

Maciej Bujanowicz

 

,,Interpunkcja”

Mnożą się

znaki zapytania

coraz trudniej postawić kropkę

                                          

tyle wykrzykników

że zapomniałem co to dialog

(coraz więcej pozostawiam w nawiasie)

Nieistotne przecinki

zaczynają nas oddzielać

Uparcie starasz się myślnikiem

przejść do następnej linii

zamiast zacząć akapitem

znów przenosisz to co było

na następne wersy

 

Czekam aż my

wstawisz w cudzysłów

 

 

 

,,Pamiątki”

Zakurzone pocałunki

pochowałem w szufladzie

smak twoich ust

na dnie szafy

(niezapomniany)

 

Oprawiłem w ramkę

twój płytki oddech

wisi nad łóżkiem

(jak dawniej)

 

W kuchni

zastąpił cię

ekspres do kawy

a koszule prasują

na parę

 

,,Życiowa stawka,,

 

Nie oczekuje pokerowego rozdania

ani karety

bez względu na kolor

chcę tylko parę

wciąż czekam

na swoją

damę

najlepiej z sercem.

 

LAUREAT X KONKURSU TWÓRCZOŚCI MIŁOSNEJ

„JA CIĘ KOCHAM, A TY PISZ!” ‘2017

Nagroda główna – kategoria młodzież

 

 

                                                                                                                                                    

Maria Burzyńska

 

Dwa kroki w górę

 

Jak potok słów, jak szklany gąszcz

W zimnym promieniu skąpany

Ciągną się sznury gwiazd zagubionych

ziemię i morze łączące.

W jadeitowym zmierzchu

Na śniegu stajemy z szybkimi oddechami

Kochamy swoje dłonie serca piegi

Siebie całych i więcej

 

Zaczekaj na końcu koła

Wśród spadających liści

 

Spróbuję

Dogonić wczoraj

 

 

Pytanie

Ja

Powiedziałem a ty spłoszona spojrzałaś

Szare oczy po burzy wypłukane.

Zatrzymałem się w powodzie istnienia

Nie chciałem więcej trącać delikatnego uczucia

Nic nie rzekłaś. Ja

chciałem przeprosić

Ale to było tak niemożliwe

Niepotrzebne i niestosowne

Że odwróciłem twarz

Do twarzy

Księżyca

Zamilkłem.

 

Wybaczyłaś mi tę chwilę wahania

Nieświadomości w świecie wartości wiedzy

Jak jedyna rzecz uporządkowana

Jeszcze raz stanęłaś

na wysokości

Zadania.